کاربرد و دلیل استفاده از واتر استاپها: آب‌ بند یا واتر استاپ ( Water stop ) عنصری است که در سازه‌ های بتن مورد استفاده قرار می گیرد؛ که برای جلوگیری از نفوذ مایعات (مخصوصا آب) در مفاصل و درزهای آن تعبیه می‌شود. در تولید واتر استاپ‌ ها از مواد مختلف و گسترده ‌ای استفاده می ‌شود که هر کدام دارای ویژگی‌های خاص خود می‌ باشند. بنا به نیازهای مورد نظر در هر سازه، جنس واتر استاپ مورد نظر انتخاب می‌شود. نحوه‌ ی عملکرد و کاربرد واتر استاپ‌ ها به این صورت است که آن ‌ها طول مسیر جریان و حرکت آب و یا مایعات دیگر را طولانی می ‌کنند تا آب نتواند نفوذ کند. همه‌ ی واتر استاپ ‌ها معمولا دارای آج هستند که باعث چسبندگی و افزایش طول مسیر آب می‌ شود. نوارهای آب‌ بند کننده واتراستاپ باید دارای انعطاف ‌پذیری زیاد بوده تا با ابعاد و حجم سازه‌ های بتنی و با پیچیده شدن نوع مقاطع و شرایط اجرا تغییر شکل یافته و متناسب با ابعاد و اندازه‌ های سازه از نظر ضخامت، پهنا، نوع آج‌ ها و تغییرات حفره و... طراحی گردند. از جمله مهمترین ویژگی ‌های کیفیتی واتراستاپ درصد افزایش طول، مقاومت کششی و سختی آن بوده که باید با الزامات استاندارد مطابقت داشته باشد و همچنین ماندگاری واتر استاپ در شرایط مختلف از جمله محیط‌ های قلیایی حائز اهمیت است و باید مورد توجه قرار گیرد، در غیر این‌ صورت واتراستاپ در محیط قلیائی بتن کیفیت خود را به سرعت از دست داده و دچار تغییر حالت گشته و منجر به نشت و بروز سایر مشکلات کیفی نظیر ترک‌ خوردگی و نشست تکیه‌ گاهی سازه و... می‌ گردد مفاصل و محل‌ هایی که در آن‌ ها دو بتن مختلف در کنار هم قرار گرفته‌ اند، بیش‌ترین ضعف را در برابر نفوذ آب و دیگر مایعات دارند. برای جلوگیری از وقوع آن، در تمامی مفاصل بتن‌ ها بایستی از واتراستاپ استفاده شود. واتر استاپ عنصری مهم و تاثیر گذار در ضد آب بودن کل سازه و نگهداری از آن در برابر آب است. در میان مهندسان و طراحان سازه، زمانی که حرف واتر استاپ به میان می ‌آید، اولین چیزی که در ذهنشان شکل می‌ گیرد، واتراستاپی از جنس پلاستیک یا لاستیک است. تقریبا از اواسط دهه ۱۹۵۰ میلادی، پلی وینیل کلرید یا همان پی ‌وی‌ سی PVC) ) پر استفاده‌ ترین واتراستاپ بوده است. در کنار مقاومت و انعطاف ‌پذیری بالا، کار با این نوع مواد در نصب و جوشکاری نیز راحت ‌تر است. همچنین جدا از مقاومت در برابر آب، در برابر مواد شیمیایی محلول در آب‌ های زیرزمینی نیز مقاوم است. در کنار PVC، از مواد مختلف فلزی، پلاستیکی، آسفالتی و مواد هیدروفیلی نیز در ساخت بهترین واتراستاپ‌ ها استفاده می‌ شود. که هر کدام ویژگی‌ های منحصر به فرد خود را دارند. واتر استاپ تنها یک کار در بتن انجام می‌دهد و آن هم جلوگیری از نفوذ آب به مفاصل بتن می ‌باشد. به عبارت دیگر واتر استاپ ‌ها نمی ‌توانند جلوی نفوذ بخار آب و رطوبتی را که از طریق ترک خوردگی‌ های بتن وارد آن می ‌شوند را بگیرند. مگر آن که به طور جداگانه برای ترک ‌های بتن نیز واتراستاپ نصب گردد.

گروت از آب، سیمان، ماسه و افزودنی‌های دیگر تشکیل شده‌است. برای پُر کردن فضاهای خالی و ترک‌های بزرگ و جلوگیری از لایه‌لایه شدن یا خرد شدن بتن، از گروت‌ریزی استفاده می‌شود. گروت‌ها از نظر ظاهری به شکل پودر هستند که پس از مخلوط شدن با آب، به صورت ملات سیال مورد استفاده قرار می‌گیرند. مهمترین ویژگی مورد نیاز گروت جهت انتقال بار از صفحات فلزی پایه به فونداسیون، مشخصه افزایش حجم و در نتیجه اطمینان از پرنمودن دایمی تمامی فضای گروت ریزی می باشد و این ویژگی در ملات های ماسه سیمان معمولی محقق نمی گردد. علاوه بر این، کارایی، مقاومت و دوام از جمله دیگر ویژگی های مورد نیاز گروت محسوب می گردد. تحقق ویژگی های مورد نیاز گروت در گرو انتخاب مصالح و رعایت نسبت های استاندارد و همچنین استفاده از افزودنی های مناسب می باشد. از سال 1950 میلادی، به منظور کاهش خطا در فرآیند استاندارد تولید گروت و جهت سهولت اجرای گروت ریزی، گروت ها به صورت بسته های خشک از پیش مخلوط شده، که تنها با اضافه نمودن میزان مشخصی آب آماده مصرف می گردند، در دسترس می باشند.

آب بند کننده بتن یا آب‌بند بتن، نوعی افزودنی بتن است که به مخلوط بتن اضافه می‌شود تا کمک کند بتن به طور کامل محکم و ضد آب شود. این افزودنی‌ها با افزایش مقاومت بتن در نفوذ آب و سایر مایعات، به ویژه در سازه‌هایی که به طور مداوم در تماس با آب هستند مانند استخرها، سد‌ها و سازه‌های زیرزمینی، موثر هستند. ترکیبات آب بند کننده بتن معمولاً شامل ترکیباتی مانند فلزات سرامیکی، پلیمرها، سیلیکا و... می شود که به بتن خواص ضد آبی می‌دهند و از نفوذ آب به داخل سازه جلوگیری می‌کنند. آب بندی بتن معمولا با دو روش آب بندی ساختار بتن یا آب بندی اولیه و آب بندی ثانویه ( پس از بتن ریزی ) انجام می شود. روش اول بهترین و اقتصادی ترین روش آب بندی بتن است و با افزودن مواد افزودنی مناسب به ترکیبات بتن و قرار دادن واتر استاپ در درزهای اجرایی انجام می شود. در روش دوم ( آب بندی پس از بتن ریزی ) از آب بندی غشایی استفاده می شود به این صورت که ملات امولسیون پلیمری در چند لایه با ضخامت 1-5 سانتیمتر با رعایت نکات فنی بر روی سطوح بتنی اجرا می شود.